حجله، نام يكي از تابوت وارههاي تمثيلي در مراسم عزاداري شيعيان.
اين تابوت واره را در مناطق مختلف ايران به شكلهاي گوناگون ميسازند. تهرانيها آن را معمولاً از چوب و به شكل اتاقكي استوانهاي ستوندار و با سقف گنبدي يا بيسقف و ديوارهدار بر روي طبقي مدور ميسازند و با آينههاي خرد پولكي و كاغذها و گويها و پرهاي رنگارنگ ميآرايند.1
حجله را نماد و مظهري از «كِلّه» يا حجلة عروسي،2 به ويژة حجلة عروسي قاسم3 ميدانند و در مراسم عزاداري ایام عاشورا و سوگ مرگ جوانان و پهلوانان درون آن را لاله و فانوس و شمعهاي سياه و سفيد افروخته ميگذارند و در برابر مساجد و حسينيهها و سرگذر محلهها و خانة جوانان درگذشته قرار ميدهند و گاهي نيز همراه دستههاي سينه زن حمل ميكنند.4
در قم در دستههاي عزا به جز حجله، حجلهگاهي شبيه عماري بزرگ ميگرداندند. دورادور حجلهگاه را با پارچة سياه ميپوشاندند و شبيه نعش حضرت قاسم را در جلوي آن ميخواباندند.5 مردم برخي از شهرهاي استان هرمزگان در روز عاشورا مراسم حجلهگرداني و رقص حجله ترتيب ميدهند.6 در برخي تعزيهها از حجله استفاده ميكنند. مثلاً در تعزية «حضرت قاسم» حجلهاي با پوشش رنگين و در تعزية «شهادت علياكبر» و «حجةالوداع» حجلههايي با پوشش سياه به كار ميبرند.7
مآخذ: