حلم، از فضايل اخلاقي. حليم نيز از نام‌هاي خداوند است. حلم در لغت به معناي بردباري و شكيبايي است و در علم اخلاق، آن را يكي از اقسام شجاعت مي‌شمارند. در تعريف حلم چنين گفته‌اند كه طمأنينتي است كه در نفس حاصل مي‌شود و موجب مي‌گردد تا آدمي بر هر اشتباه و خرده‌اي خشم نگيرد و بتواند خشم خود را فرو بخورد (كظم غيظ)*.1 صاحب حلم (= حليم) داراي آرامشي خاص است، به آساني خشم نمي‌گيرد، در برابر ناملايمات پريشان نمي‌شود و در مجازات كردن ديگران، حتي ستمكاران شتاب نمي‌ورزد2 و تنها وقتي خشمگين مي‌شود كه ببيند قوانين الهي اجرا نمي‌گردد و محرّمات خداوند ناديده گرفته مي‌شود.3
مآخذ:
