عكاسان دوره‌گرد، گروهي عكاس سيّار با دوربين‌هاي چوبي دست ساخته. اين دوربين‌ها هم تاريكخانه و هم دستگاه عكسبرداري اين عكاسان بودند. اين گروه، عكاسي را به صورت واقعي به ميان مردم كوچه و بازار بردند و سال‌ها تا اواخر دهة 1340ش عكس‌هاي مورد نياز مسافران و زائران و ديگر گروه‌هاي اجتماعي را تهيه مي‌كردند. رواج عكاسي در ايران، با ظهور عكاسان دوره‌گرد به اوج خود رسيد و با پيدايي دوربين‌هاي عكاسي سَبُك قابل حمل و دوربين‌هاي عكسبرداري فوري و گرفتن عكس در كمتر از بيست دقيقه، كار آن‌ها رونق بيشتري يافت. نخستين عكاسان دوره‌گرد، به هنگام عكسبرداري، پردة خاكستري رنگي پشت سر مشتري بر ديوار مي‌آويختند و برخي از آن‌ها هم از پرده‌هاي نقش و نگاردار استفاده مي‌كردند. اغلب عكاسان دوره‌گرد، شهرهاي زيارتي، بر پرده‌هايشان دورنماي گنبد و بارگاه مكان مقدس نقاشي شده بود. كسب و كار اين‌گونه عكاسان در شهرهاي زيارتي و سياحتي رونق بيشتري از شهرهاي ديگر داشت.1
مآخذ:
